Ik heb het gedaan! Gister ben ik weer begonnen met het oppakken van mijn tweede boek. De les van afgelopen zaterdag was: maak je grens zo concreet mogelijk en ga er in wonen. Dus niet blijven onderzoeken waarom je iets niet doet en waar je allemaal bang voor bent, tegen op ziet en tegen aan loopt. Maar zo concreet mogelijk formuleren wat op dit moment nou precies de meest spannende actie is om te doen. Ik kwam uit op "het openen van het mapje "boek" op mijn computer". Dat is wat ik niet deed, dat is de eerste grens waar ik tegen aan liep. En het valt helemaal niet mee om die grens zelf te ontdekken, daar heb je eigenlijk altijd iemand bij nodig want die grens is voor jou heel reëel en spannend en wie steekt er nu zelf vrijwillig zijn hand in het vuur? Vervolgens ga je ook echt helemaal in die grens wonen en helemaal voelen wat maakt dat je er zo tegenaan hikt. Daarin ontstaat een nieuwe actie, een ingeving over wat er nodig is. Dat klinkt misschien heel simpel maar het geheim zit hem echt in het concreet maken van je grens, dat is het moeilijkste gedeelte ervan en dat maakt dat je die grens over kunt steken. Tot de volgende grens zich weer aandient. Want op het moment dat je vanuit je hart iets creëert, blijf je tegen grenzen aan lopen. Grenzen die, als je er heen durft te gaan met je aandacht, je helpen om de moed aan te maken om nieuwe stappen te zetten en jezelf voorbij je eigen veilige begrenzing te ontwikkelen.
Grenzen horen er dus bij. Ze zijn niet een teken dat je fout zit of dat je iets niet kan. Ze confronteren je alleen met het spanningsveld tussen dat wat jij werkelijk wilt en dat waar jij kwetsbaar in bent, waar je angst zit. Op het bureau waar ik nu aan zit te werken staat een mooi citaat: "Het geheim van iets bereiken, is beginnen". Ik zou daar aan willen toevoegen "En elke keer dat je tegen een grens aan loopt, moed verzamelen om verder te gaan". Oftewel: loop niet weg, maar maak het concreet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten