Levensvreugde

Nu ik een "School voor Levensvreugde" ben begonnen wordt mij regelmatig gevraagd wat ik daar dan onder versta, onder levensvreugde. En daar heb ik geen pasklaar antwoord op. Ik heb wel eens gelezen dat een leraar les gaat geven in datgene waar hij zelf nog zoekende in is. Dat klopt denk ik wel. Ik weet in ieder geval dat Levensvreugde een thema is dat mij heel erg bezig houdt en fascineert. Ik heb me altijd al afgevraagd waarom de ene mens depressief wordt en de ander mens die dezelfde omstandigheden meemaakt blijft genieten van het leven. Waarom de ene mens heel vitaal oud wordt en de ander al levensmoe is als hij nog jong is. Waarom bij de ene mens het glas altijd half leeg is en bij de ander het glas halfvol.
Vragen die interessant blijven om te onderzoeken en waar ook nooit een pasklaar antwoord op komt volgens mij.

Wat ik in de loop van de jaren wel heb ontdekt is dat levensvreugde voor mij in ieder geval gaat over het leven zelf als een bron van vreugde te zien. Dat wil niet zeggen dat je hele dagen blij bent, maar dat je het leven in zijn essentie als een wonderlijke leerschool gaat zien waarin wij allemaal een tijdje meelopen om ons ding te doen. Vanuit deze houding ben je nieuwsgierig naar wat het leven je brengt, neem je de dingen aan zoals ze zich voordoen en kies je ervoor hoe je daar mee om wilt gaan. Je neemt het leven helemaal inclusief. Vreugde, verwondering, pijn, angst, verdriet, woede, wanhoop, liefde, vertrouwen, verlangen, het hoort er allemaal bij. Ik zie dat ook prachtig bij Eva, mijn dochter van anderhalf. Zij verzet zich niet tegen haar gevoelens of gedachten, blijft er ook niet in hangen. Zij geeft uiting aan wat ze beleeft en dan is er meteen weer het volgende moment. Heel helder en heel vitaal. Dat is waar levensvreugde in de kern over gaat en dat is waar ik steeds weer door geraakt wordt en graag door wil geven aan de wereld om mij heen.