“Schenk mij de moed wat waar is te leven”

Dit jaar is er een grote last van mijn schouders gevallen en zoals het gaat met loslaten, gebeurde dat in een fractie van een seconde. Zo lang als ik me kan herinneren heb ik geworsteld met sociale contacten. Daar had ik vervolgens weer allerlei oordelen over. Ik zorgde er dan ook wel voor dat niemand zou merken dat ik daar mee worstelde en alleen al het aan mezelf toe geven dat ik bang ben voor contact was een hele overgave. Tot dit jaar mijn leraar opeens plompverloren zijn klas begon met “Ik kom er steeds meer achter hoe bang ik ben voor contact, en dat iedereen dat is. Dat daar niets mis mee is, sterker nog, dat het er bij hoort omdat echt contact ook heel spannend is. Het is een lege ruimte tussen twee mensen waarvan je niet weet wat daarin gaat gebeuren.”

De droge feitelijkheid waarmee hij dit zei, had als effect dat ik in één keer mijn oordeel over dat ik bang was voor contact los kon laten en het als een gegeven aan kon nemen. Met als effect dat ik nu in vrijheid kan onderzoeken wat er dan in mij gebeurt op zo’n moment en dat vrijwel meteen de vraag bij mij opkwam: wat is contact eigenlijk? Een hele interessante vraag vind ik zelf. De Dikke van Dale zegt hierover: contact is aanraking, verbinding, voeling. Maar hoe kan het dan dat je iemand aan kunt raken en toch geen contact of verbinding voelt. Je kent dat vast wel, dat iemand een arm om je schouder slaat maar dat je voelt dat die persoon daarin niet aanwezig is, dat het je niet werkelijk raakt. Blijkbaar is er dus meer voor nodig dan alleen de fysieke aanraking. Gaat het ook over aanwezig zijn. En wanneer ben je dan aanwezig?

Ik heb geleerd dat je aanwezig bent als je in het hier en nu bent. Dat er allerlei manieren zijn om jezelf aanwezig te maken. Maar ik miste daar iets in. Het was me te functioneel. Ik bleef de vraag “wat is contact?” bij me dragen met als ondersteunende vraag “wat is aanwezig zijn?”. Dat is op zich al een mooi proces. Om een tijdje te leven met een vraag die je bezig houdt en nieuwsgierig te zijn naar wat er op je pad komt. Voor mij waren dat de woorden “waarachtig zijn”. Dat raakte me meteen. Dat is waar het voor mij over gaat. Waar zijn in jezelf en dat in relatie brengen. Dat is kwetsbaar. Het vraagt eerlijk zijn naar jezelf en het vraagt moed om er uiting aan te geven. Je weet niet hoe die ander daar op zal reageren. Het is een vrije ruimte die onvoorspelbaar is en soms heel ongemakkelijk kan voelen. Wat ons de moed geeft om dit wel te doen is het verlangen dat er achter zit. Ieder mens verlangt er ten diepste naar om gekend te worden in wie hij werkelijk is. Ieder mens verlangt er naar om in waarheid te leven. Dat is wat vrijheid is. Angst kan dit verlangen blokkeren waardoor het weg lijkt te zijn maar het is in ieder van ons aanwezig. De kunst is nu om niet met je angst in gevecht te gaan. Vechten tegen jezelf verlies je altijd. Neem je angst waar, wees hierin mild voor jezelf en geef jezelf de ruimte. Vraag als je dat wilt om hulp in de vorm van een gebed.

Zo kreeg ik afgelopen weekend een gebed aangereikt met daarin de zin die ik als titel heb gebruikt: “Schenk mij de moed om wat waar is te leven”. Prachtig vind ik dat. Het is heel zacht en liefdevol en je kunt hier elke keer opnieuw weer om vragen. Wees vervolgens blij met de momenten waarop het je lukt. Elk moment waarin je vanuit moed jouw waarheid leeft, maakt het voor de volgende keer weer ietsje makkelijker. Vier je overwinning, vier jouw waar zijn, daar groei je van. Het maakt je tot een waarachtig en liefdevol mens en brengt je in contact met jezelf en met de wereld om je heen. Avelien