Vanmorgen ben ik weer begonnen te lezen in één van mijn favoriete boeken: "Reis naar het binnenste van de Ziel" van Oriah Mountain Dreamer. Wellicht ken je haar van het gedicht "De Uitdaging". Dit gedicht schreef ze nadat ze thuis kwam van een personeelsfeestje, teleurgesteld over de gebruikelijke sociale gesprekken. In het gedicht beschrijft ze haar verlangen naar werkelijk samenzijn met anderen, naar de dingen die ze echt graag zou weten van de mensen om haar heen. Dit gedicht is uitgemond in een boek waarna nog twee boeken volgden. Deze trilogie heb ik al een paar keer gelezen en raakt me elke keer weer. Ze schrijft recht vanuit haar hart over haar verlangen naar een intenser, oprechter en liefdevoller leven.
Volgens mij is dit een universeel verlangen. Ieder mens verlangt er naar om gekend te worden in wie hij werkelijk is. Ieder mens verlangt er naar om gezien te worden. En iedere ziel verlangt er naar om te leven. Dit inspireerde mij vanochtend tot het schrijven van de volgende regels, die ik meteen op de vernieuwde voorpagina van mijn site heb gezet:
Wow, daar wordt ik zelf heel blij van! Dat het nooit te laat is, dat je er elke keer opnieuw weer voor kunt kiezen om het licht dat in je is te laten schijnen. Dat we bedoeld zijn om te stralen. Hoe het ook met je is, waar je ook bent aangekomen in je leven, je kunt altijd weer kiezen voor het licht. Hoe hoopvol en geweldig is dat! Mij ontroert het enorm. En het verzacht me meteen. Want oh wat kan het leven soms een klus zijn. Wat kan ik met mezelf overhoop liggen, mezelf vast zetten en me in mezelf keren en denken: laat mij maar, laat het leven maar aan mij voorbij gaan, ik red me wel met mezelf. En oh wat word ik daar moe van (letterlijk, ik slaap dan de halve dag weg). Er is niets zo vermoeiend als jezelf in te houden. Om dat wat in jou geleefd wil worden niet tot uitdrukking te brengen en aan de zijlijn van je eigen leven te blijven staan. Net als het onder water houden van een strandbal. Het lijkt aan de oppervlakte of het goed met je gaat maar ondertussen is het één grote worsteling.
Maar het is dus echt nooit te laat! Ook al ben je al honderd keer eerder opgestaan en weer opnieuw gevallen, ook al ben je al 80 en heb je altijd het leven van anderen geleid, ook al zit je nog zo diep vast in een kluwen van ellende, je kunt altijd kiezen om te gaan leven vanuit wie je werkelijk bent en van jouw leven gaan genieten. Hoe? Door het zetten van de eerste stap! Wat is de stap die jij nu, op dit moment, kunt doen om op weg te gaan naar een lichter leven? Al is het stapje nog zo klein, wat kun jij nu, vandaag nog, doen? Door het zetten van de eerste stap volgt vanzelf de tweede. Je hoeft niet nu al te weten waar je aan het einde wilt zijn of hoe je daar kunt komen. Kijk naar je voeten, voel ze op de grond staan, adem een keer diep in en uit en laat in je opkomen waar jij nu blij van wordt, wat jou nu helpt om in beweging te komen. Ga dat doen en ervaar wat het je brengt!
Mocht je inderdaad een nieuwe impuls aan je leven willen geven, intenser van je leven willen genieten en ontdekken wie jij werkelijk bent dan kan het zeer behulpzaam zijn om iemand te vragen die je daarin wil begeleiden. Iemand die je door de moeilijke momenten heen trekt, die je herinnert aan waar je naar op weg bent, die liefdevol aanwezig is en het vertrouwen in jou voor je bewaard op het moment dat jij het even kwijt bent. Zoek zo iemand in je omgeving, iemand die enige afstand tot je heeft en je kan spiegelen als dat nodig is. Bijvoorbeeld een Pulsarcoach bij jou in de buurt. Als je wilt ben je zeer zeker welkom bij mij!
Ik wens je een liefdevolle meimaand toe,
een hartegroet,
Avelien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten